تا زمانی که زنان با کفش‌های پرفورمنس مدرن مانند کفش اسکیچرز ویتنام زنانه می‌دوند این صنعت به تولید چنین کفش هایی ادامه خواهد داد.
فرض کنید از اواخر دهه 1960، زمانی که زنانی مانند بابی گیبز و کاترین سویتزر این تصور نادرست را از بین بردند که اگر زن بیش از یک یا دو مایل بدود، رحم می‌افتد.
آنها این کار را با کفش های کتانی طراحی شده برای پای مردان انجام داده اند.
زمانی که مردان به عنوان ورزشکار و طراح بر این ورزش تسلط داشتند، منطقی بود. اما طبق گزارش The State of Running توسط RunRepeat.com تا سال 2019، برای اولین بار در تاریخ تعداد دوندگان زن بیشتر از مرد بوده است (داده ها نشان می دهد که 58 درصد از دوندگان آمریکایی زن هستند).
و طبق داده‌های NPD Group Inc. در سال 2021، فروش کفش‌های عملکردی زنانه با سرعت بیشتری نسبت به مردان در حال رشد بود افزایشی که بیشتر ناشی از دویدن بود.
با وجود تعداد زیادی از زنان در جاده‌ها، پیست‌ها و مسیرها، ورزشکاران زن دیگر نمی‌خواهند کفش‌ها را به خطر بیندازند، و پاهای خود را مجبور به پوشیدن کفش‌های مخصوص دویدن می‌کنند که برای هندسه پای یک جنسیت متفاوت طراحی شده است، سپس به سادگی سایز پاهای خود را در نظر می‌گیرند.
و با توجه به اینکه تعداد بیشتری از طراحان زن برای بزرگترین برندهای کفش در جهان کار می کنند، شرکت ها در نهایت در حال تجدید نظر در مورد نحوه برخورد کفش های دویدن زنانه برای پاسخگویی به تقاضا هستند.
کفش‌ها در اطراف قالب‌های پا شکلی به نام لاستیک طراحی می‌شوند که تناسب و حس و زیبایی‌شناسی و تناسبات را تعیین می‌کنند.
برای مدت طولانی، این لاک ها فقط بر اساس قالب های پای مردان بود. اما مطالعه‌ای در مجله انجمن پزشکی پودیاتریک آمریکا در سال 2009 اعلام کرد: «پاهای ماده آنطور که اغلب فرض می‌شود، نسخه‌های کوچک‌تر از پاهای مردانه از نظر جبری مقیاس‌بندی نشده‌اند».
در نتیجه، برندهای بیشتری شروع به استفاده از ژله های زنانه بر اساس قالب پای زنان کردند. به دلیل ارزش آن، برخی از دوام یونسکس را انتخاب کرده اند رویکردی که کتی منسر، ناظر عملیات تحقیقاتی در Heeluxe Footwear ، یک آزمایشگاه مستقل تحقیقاتی کفش، آن را رد می کند.
او توضیح می دهد: “چیزی به نام پای تک جنسیتی وجود ندارد – از نظر تشریحی پای مرد یا پای زن است.”
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.